รอยจำในดวงใจ

...จนกระทั่งรู้สึกว่าดวงตาสีกาแฟเอกซ์เพรสโซ่คู่นั้นเคลื่อนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หญิงสาวถึงเพิ่งทราบว่าเธอได้แต่นั่งตะลึงมอง แม้เมื่อเขาก้าวเดินมาจนถึงเตียง โน้มใบหน้างามหมดจดเข้ามาใกล้จนเธอเห็นขนตาโค้งเรียงเป็นแพกับแววตาใสมีเงาแสงสะท้อนพราย

ราวกับหวั่นไหว...ห่วงใย...ร้อนรน

“น้องแพรว”

เธอนิ่งอึ้งอยู่กับที่ เมื่อน้ำเสียงทุ้มนุ่มอ่อนหวานเหลือแสนเอ่ยนามที่มิใช่ชื่อเธอ และวงแขนอุ่นจัดแข็งแกร่งโอบตัวเธอไปกอดแนบแน่น คุณพระช่วย เธอรู้สึกว่าจมูกโด่งๆ ของเขาซุกลงในกลุ่มผม แก้มแนบอยู่กับขมับเธอ และทรวงอกของเขาสะท้อนด้วยแรงถอนใจยาวครั้งหนึ่ง ก่อนริมฝีปากนุ่มเลื่อนมาประทับจุมพิตลงบนผิวแก้ม นิดาจึงเพิ่งได้สติ

โชคดีที่เธอยังไม่ทันผลัก เขาก็คลายวงแขนออกเสียก่อน และถอยห่างไปเล็กน้อย ทำให้เธอเห็นใบหน้างามบาดใจในระยะใกล้อีกครั้ง

“ค...คุณ...คุณเป็นใคร”

ถ้าเธอคิดว่าคุณหมอมีสีหน้าตกใจแล้ว ยังเทียบไม่ได้เลยกับสีหน้าหล่อเข้มของคนตรงหน้าในยามนี้ เขาตกใจจนเหมือนหยุดหายใจไปหลายวินาที ปากสีชมพูเผยอค้าง ตาคมโตที่มีขนตายาวสวยจ้องหล่อนไม่กะพริบ ให้ตายสิ ใบหน้าแบบนี้สามารถทำให้เธอหัวใจวายได้นะ อันตรายเกินไปแล้ว

หญิงสาวถดถอยออกจากเขา เลื่อนตัวไปพิงหัวเตียงมากยิ่งขึ้น ถึงจะรูปงามขนาดไหน ก็ไม่ใช่ข้ออ้างที่จะมากอดกันได้ง่ายๆ นะ เมื่อครู่นี้เธอแค่ไม่ทันตั้งตัว ตกใจเป็นอัมพาตชั่วคราวเพราะดวงตาหวั่นไหวห่วงใยคู่นั้นแค่แวบเดียวเอง

“เอ่อ พี่ภพครับ” คุณหมอผู้สังเกตการณ์อยู่เรียกเบาๆ ชายหนุ่มคนที่สองในชุดสูทจึงหันไปถามเขา

“น้องแพรวเป็นอะไรไป ไหนป้าไพบอกว่าแค่เป็นลมไปไม่ใช่หรือ”

“ครับ ตอนผมรับโทรศัพท์ ป้าไพก็บอกว่าอย่างนั้น แต่...พอฟื้นขึ้นมา น้องแพรวก็บอกว่าตัวเองชื่อดา เป็นนักศึกษากำลังจะไปสอบ ไม่รู้จักผมแถมยังไม่รู้จักโรงพยาบาลของเราด้วย”

*นิยายเรื่องนี้ตีพิมพ์แล้วนะคะ จะลงตัวอย่างให้อ่านเล็กน้อยเท่านั้นค่ะ ^^